اضطراب پدرخوانده ها

  بسمه تعالی 

موضوع این نوشتار می تواند ریشه یابی انقلاب های 8 ماه گذشته منطقه در متنی باشد که 23 سال پیش نوشته شد و در تلخی جام زهر، بشارت فتح می داد. یا می تواند سخنان مقامات بلندپایه اسرائیل باشد که دیگر رمق ندارند بگویند چهارمین ارتش قدرتمند دنیا هستند و چنین و چنان می کنند بلکه از جهنمی خبر می دهند که ایران در متن «بهار عربی» برای آنها افروخته است. می توان گزارش اخیر روزنامه وال استریت ژورنال را دستمایه یادداشت حاضر قرار داد که تصریح می کند «پنتاگون به طور ویژه نگران قدرت دریایی سپاه پاسداران ایران و قدرت عمل فوق العاده آن است. این نیرو به طور پیوسته می تواند ناوهای آمریکا را به چالش بگیرد». می توان از مظلومیت و غربت 31 سال پیش خرمشهر و آبادان و سوسنگرد و هویزه نوشت و یا اقتداری که از آن مظلومیت سر برآورد. می شود از عزتی سخن گفت که نماینده ملت ایران- رئیس جمهور محترم- به پشتوانه آن، قدرت های مستکبر را از پشت تریبون سازمان ملل به چالش کشید و بالاخره می شود همه این سوژه ها را تار و پود تحلیل این باور بلند کرد که نسبت ما و ولایت فقیه، نسبت فرزندی و پدری است.
قصه پدر و فرزندی یک بار 29 تیر 1367 معنا شد آنجا که حضرت روح الله(ره) یک تنه بار پذیرش قطعنامه 598 و سر کشیدن جام زهر را برعهده گرفت حال آن که از عمق جان باور داشت «هر روز ما در جنگ برکتی داشته است». اما این قصه ریشه دارتر بود. شاید ریشه در آن روزهایی داشت که ارتش صدام به نمایندگی از تمام جبهه کفر و استکبار پنجه در کیلومترها خاک پاک ما کشید و بسیاری متحیر و فشل ماندند؛ با این وجود، یک نهیب الهی امام، کار خود را کرد. اما قصه پدر و فرزندی به بیش از عمر انقلاب ما و ماجراهای سخت آن برمی گشت؛... به آن روز که رسول خدا(ص) فرمود «انا و علیّ ابوا هذه الامّه . من و علی پدران این امت هستیم». معنای این ابّوت را امیر مؤمنان(ع) در خون دل خوردن ها و نلغزیدن ها، و در بینایی ها و بردباری ها، و برداشتن بار از شانه های ناتوان امت آشکار کرد. «به اقامه امر خداوند برخاستی آن هنگام که همه فشل شدند... پدری مهربان برای مؤمنان شدی آن هنگام که تحت سرپرستی تو درآمدند، پس بر دوش کشیدی بارهای سنگینی را که از تحمل آن ناتوان ماندند و پاس داشتی آنچه را تباه کردند و نگاه داشتی هر آنچه که در آن اهمال کردند. و دامن همت و کار به کمر زدی در حالی که آنها دوری جستند. در آن هنگام که گریزان از دشمن بودند و جزع و فزع می کردند، تو دلیرانه و صبورانه ایستادی»... موضوع این نوشتار می تواند جاذبه و دافعه، و ستیز و سازشی باشد که روح خدا خمینی -رضوان خدا نثار او باد- در قاموس تولاّ و تبرّا یادمان داد. چشاند در کام ما که از تلخی حنظل گون صبر و بصیرت، شهد عسل آسای ظفرمندی ساختن یعنی چه. و از آن روز که ولایت فقیه در جان ملت ما تابید، تار «امت» در پود «امامت» تنید و تازه فهمیدیم دو روز بعد از پذیرش قطعنامه 895(27 تیر 76)- در آن شرایط سنگین روحی و روانی جامعه و تبلیغات مسموم مغرضان- چگونه می توان پیامی سراسر آرامش و امید و بشارت نوشت که طلیعه آن بشارت فتح باشد؛ «ملت ایران، لقد صدق الله رسوله الرؤیا بالحق لتدخلنّ المسجد الحرام ان شاء الله آمنین».
امام در همان شرایط سنگین که مواضع کسانی رنگ و بوی فشلی داشت، نوشت: «... البته ما این واقعیت و حقیقت را در سیاست خارجی و بین المللی اسلامی مان بارها اعلام نموده ایم که درصدد گسترش نفوذ اسلام در جهان و کم کردن سلطه جهانخواران بوده و هستیم. حال اگر نوکران آمریکا نام این سیاست را توسعه طلبی و تفکر تشکیل امپراتوری بزرگ می گذارند، از آن باکی نداریم و استقبال می کنیم... مسلمانان جهان و محرومین سراسر گیتی از این برزخ بی انتهایی که انقلاب اسلامی ما برای همه جهانخواران آفریده است، احساس غرور و آزادی می کنند... ما مظلومین همیشه تاریخ، محرومان و پا برهنگانیم. ما غیر از خدا کسی را نداریم، و اگر هزار بار قطعه قطعه شویم، دست از مبارزه با ظالم برنمی داریم... مسلمانان باید بدانند تا تعادل قوا در جهان به نفع آنان برقرار نشود، همیشه منافع بیگانگان به منافع آنان مقدم می شود... امروز خمینی آغوش و سینه خویش را برای تیرهای بلا و حوادث سخت و برابر همه توپ ها و موشک های دشمنان باز کرده است و همچون عاشقان شهادت، برای درک شهادت روز شماری می کند. جنگ ما جنگ عقیده است و جغرافیا و مرز نمی شناسد و ما باید در جنگ اعتقادی مان، بسیج بزرگ سربازان اسلام را در جهان به راه اندازیم. ان شاء الله ملت بزرگ ایران با پشتیبانی مادی و معنوی خود از انقلاب، سختی های جنگ را به شیرینی شکست دشمنان خدا در دنیا جبران می کند و چه شیرینی بالاتر از این که ملت بزرگ ایران مثل یک صاعقه بر سر آمریکا فرود آمده است... نباید شهادت را تا این اندازه به سقوط بکشانیم که بگوییم در عوض شهادت فرزندان اسلام، تنها خرمشهر و یا شهرهای دیگر آزاد شد. تمامی اینها خیالات باطل ملی گراهاست. ما هدفمان بالاتر از آن است... ما می گوییم تا شرک و کفر هست، مبارزه هست و تا مبارزه هست، ما هستیم. ما بر سر شهر و مملکت با کسی دعوا نداریم. ما تصمیم داریم پرچم لااله الاالله را بر قله رفیع کرامت و بزرگواری به اهتزاز درآوریم... هرگز از دست دادن موضعی را با تاثر و گرفتن مکانی را با غرور و شادی بیان نکنید... امروز روزی است که خدا این گونه خواسته است و دیروز، خدا آن گونه خواسته بود و فردا ان شاءالله روز پیروزی جنود حق خواهد بود».
حضرت امام در ادامه همین پیام مرقوم فرموده بود: ...اما در مورد قبول قطعنامه که حقیقتا مسئله بسیار تلخ و ناگواری برای همه و خصوصا من بود... خدا می داند که اگر نبود انگیزه ای که همه ما و عزت و اعتبار ما باید در مسیر مصلحت اسلام و مسلمین قربانی شود، هرگز راضی به این عمل نمی بودم و مرگ و شهادت برایم گواراتر بود اما چاره چیست که همه باید به رضایت حق تعالی گردن نهیم و مسلّم، ملت قهرمان و دلاور ما نیز چنین بوده و خواهد بود. خوشا به حال آنان که با شهادت رفتند... و بدا به حال من که هنوز مانده ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سرکشیده ام. در برابر عظمت و فداکاری این ملت بزرگ احساس شرمساری می کنم و بدا به حال آنانی که در این قافله نبودند... آری دیروز روز امتحان الهی بود که گذشت و فردا امتحان دیگری است که پیش می آید و همه ما نیز روز محاسبه بزرگ تری در پیش داریم... خداوندا! در جهان ظلم و ستم و بیداد، همه تکیه گاه ماتویی و ما تنهای تنهاییم و غیر از تو کسی را نمی شناسیم و غیر از تو نخواسته ایم که کسی را بشناسیم. ما را یاری کن که تو بهترین یاری کنندگانی. خداوندا! تلخی این روزها را به شیرینی فرج حضرت بقیه الله- ارواحنا لتراب مقدمه الفداء- و رسیدن به خودت جبران فرما. فرزندان انقلابی ام!... بغض و کینه انقلابی تان را در سینه ها نگه دارید، با غضب و خشم بر دشمنانتان بنگرید و بدانید که پیروزی از آن شماست»
7ماه بعد طوایف منافقین- و از جمله کسی که درس ولایت فقیه می داد و سودای رهبری داشت!- کار را به جایی رساندند که حضرت امام ذیل منشور روحانیت، چشمه دیگری از حقایق پیدا در افق را باز گفت: «هر روز، ما در جنگ برکتی داشته ایم که در همه صحنه ها از آن بهره جسته ایم. ما انقلابمان را در جنگ به جهان صادر نموده ایم. ما مظلومیت خویش و ستم متجاوزان را در جنگ ثابت نموده ایم. ما در جنگ، پرده از چهره تزویر جهانخواران کنار زدیم. ما در جنگ، دوستان و دشمنانمان را شناخته ایم. ما در جنگ به این نتیجه رسیدیم که باید روی پای خودمان بایستیم. ما در جنگ ابهت دو ابرقدرت شرق و غرب را شکستیم. ما در جنگ ریشه های انقلاب پربار اسلامی مان را محکم کردیم... جنگ ما کمک به افغانستان را به دنبال داشت. جنگ ما فتح فلسطین را به دنبال خواهد داشت. جنگ ما موجب شد که تمامی سردمداران نظام های فاسد در مقابل اسلام احساس ذلت کنند... جنگ ما جنگ حق و باطل بود و تمام شدنی نیست... چه کوته نظرند آنهایی که خیال می کنند چون ما در جبهه به آرمان نهایی نرسیده ایم، پس شهادت و رشادت و ایثار و از خودگذشتگی و صلابت بی فایده است؛ در حالی که صدای اسلام خواهی آفریقا از جنگ هشت ساله ماست، علاقه به اسلام شناسی مردم در آمریکا و اروپا و آسیا و آفریقا یعنی در کل جهان از جنگ 8ساله ماست... من در اینجا از مادران و پدران و خواهران و برادران و همسران شهدا و جانبازان به خاطر تحلیل های غلط این روزها رسما معذرت می خواهم و از خداوند می خواهم مرا در کنار شهدای جنگ تحمیلی بپذیرد. ما در جنگ برای یک لحظه هم نادم و پشیمان از عملکرد خود نیستیم. راستی مگر فراموش کرده ایم که ما برای ادای تکلیف جنگیده ایم و نتیجه فرع بر آن بوده است... نباید برای رضایت چند لیبرال خودفروخته در اظهارنظرها و ابراز عقیده به گونه ای غلط عمل کنیم که حزب الله عزیز احساس کند جمهوری اسلامی دارد از مواضع اصولی اش عدول می کند... تأخیر در رسیدن به همه اهداف دلیل نمی شود که ما از اصول خود عدول کنیم. همه ما مأمور به ادای تکلیف و وظیفه ایم نه مأمور به نتیجه. اگر همه انبیاء و معصومین-علیهم السلام- در زمان و مکان خود مکلف به نتیجه بودند، هرگز نمی بایست از فضای بیشتر از توانایی عمل خود فراتر بروند و سخن بگویند... ما شعار سرنگونی شاه را در عمل نظاره کرده ایم. ما شعار آزادی و استقلال را به عمل خود زینت بخشیده ایم. ما شعار مرگ بر آمریکا را در عمل جوانان پرشور و قهرمان و مسلمان در تسخیر لانه فساد و جاسوسی آمریکا تماشا کرده ایم. ما همه شعارهایمان را با عمل محک زده ایم. البته معترفیم که در مسیر عمل، موانع زیادی به وجود آمده است که مجبور شده ایم روش ها و تاکتیک هایمان را عوض نماییم...»
اگر امام در طلیعه پیام 92 تیر 7136 خود، آیت بشارت و پیروزی را از سوره فتح نگاشت، به بیعت رضوان امت ایمان داشت و اینکه پروردگار به اعتبار آن وفاداری بر سر پیمان، سکینه و آرامش و وقار خود را فرو می فرستد. «هوالذی انزل السکینه فی قلوب المؤمنین لیزدادوا ایمانا مع ایمانهم» . امام، مذلت طاغوت ها و مستکبران را در افق خاورمیانه اسلامی می دید. می دید جهنمی را که فرزندان انقلابی اش به زودی برای اسرائیل و آمریکا برمی افروزند و رعبی که بر جان مستکبران می اندازند. وگرنه رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا کجا و پیگیری ایجاد خط تلفن تماس ویژه با ایران کجا؟ یا جانشین کارتر و ریگان- اوباما- کجا و دوبار، نامه از موضع پایین برای رهبری جمهوری اسلامی نوشتن و بی اعتنایی دیدن کجا؟ و اگر اوضاع برای قدرت ها قمر در عقرب شده، حق بدهید که شبکه دولتی بی بی سی انگلیس، برنامه ویژه ای برای ترور شخصیت رهبری در ایران بسازد یا خبرنگار غربی با شیطنت به این پرسش دامن بزند که سیاست های ایران را چه کسی تعیین می کند؟ آنها می دانند ضربه ای که اکنون می خورند 35-30 سال پیش در بحبوبه مظلومیت ملت ایران در جنگ تحمیلی حواله شده است؛ تا تلخی و خردکنندگی ضرباتی که در دهه اخیر به جانب ابرقدرت ها روانه شده، کی بیخ گوش آنان صدا کند.
جهان هنوز تشنه و کنجکاو شنیدن درباره دکترین عملی «ولایت فقیه» است که چگونه تدبیر و شجاعت، جنگ و صلح، صلابت و انعطاف، و پیشوایی و پیشاهنگی در میدان خطر را به هم آمیخته است. و البته هنوز هم گویا، حکایت همان حکایت کم گذاشتن متولیان جبهه حق است که در معرفی این مدل کارگشا آن چنان که شاید و باید، همت لازم را به کار نبسته و آن را مهجور گذاشته اند تا چه رسد به معرفی ولایت و حاکمیت امام موعود(عج). کیست که از غمخواری و بزرگ منشی و ایثار پدر در قبال فرزندان بشنود و متأثر نشود؟ دنیا امروز، یتیمی را حس می کند. از عمق جان می فهمد که گمشده اش، پدری از جنس ولایت خمینی و خامنه ای است. می فهمد که جمع شدن عطوفت و صلابت، و حکمت و عدالت و ایثار در یک انسان کمال یافته یعنی چه؟ قدرت های پدرخوانده و مستکبر در غرب، از همین آگاهی به اضطراب  افتاده اند.
محمد ایمانی