دشوار نیست ! شدنی است

 بسمه تعالی 

اگر «اصولگرایی» را تاکید نظری و عملی بر آموزه های اسلام ناب محمدی(ص) ترجمه کنیم- که چنین است- و در عرصه سیاسی، تحقق اصولگرایی را در انقلاب اسلامی و نظام برخاسته از آن بدانیم- که جز این نیست- به این نتیجه قطعی و منطقی می رسیم که «اصولگرایی» یک «گفتمان» است و از این روی، وحدت اصولگرایان یک وظیفه و تکلیف راهبردی و استراتژیک است و نه، فقط یک نیاز کاربردی برای پیروزی در این یا آن انتخابات. این وظیفه راهبردی همان است که در کلام مبارک حضرت امام(ره) با عنوان «حفظ نظام، اوجب واجبات است» به آن اشاره شده است. و اما، از سوی دیگر، امروزه دشمنان بیرونی و دنباله های داخلی آنها بعد از شکست و رسوایی در فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88 که نمونه دیگری از جنگ احزاب بود، «نفوذ در خانه ملت» را به عنوان یک هدف استراتژیک دنبال می کنند. بنابراین انتخابات مجلس نهم، اگرچه به تنهایی در بستر و چارچوب یک «تاکتیک» قابل ارزیابی است ولی از آنجا که دشمن بیرونی با نفوذ به خانه ملت، در پی فتنه انگیزی و مقابله با موجودیت اسلام و انقلاب است، وحدت اصولگرایان برای پیشگیری از نفوذ دنباله های سرسپرده دشمن به مجلس شورای اسلامی که یکی از اصلی ترین کانون های تصمیم ساز و سیاست پرداز نظام است، ضرورتی راهبردی پیدا می کند و از پله تاکتیک به سطح استراتژیک منتقل می شود. در توضیح این نکته، گفتنی است که دشمن اصلی انقلاب اسلامی و نظام برخاسته از آن، حکومت بعثی عراق نبود و صدام و دار و دسته اراذل و اوباش او تنها در قد و قواره مأموران اجاره ای آمریکا و اسرائیل- دقیقاً نظیر اصحاب فتنه 88- برای مقابله با نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران به میدان اعزام شده بودند ولی پیروزی احتمالی دیکتاتور عراق، ضربه هولناک و شاید جبران نا پذیری بر پیکره اسلام و انقلاب بود و از این روی امام راحل ما- رضوان الله تعالی علیه- دفع فتنه آمریکایی- اسرائیلی حزب بعث عراق را ضروری ترین وظیفه و تکلیف آن روزهای مردم و نظام دانسته و بسیج همگانی نفرات و امکانات کشور برای مقابله با تجاوز نظامی عراق را در «رأس امور» معرفی می کردند. ضرورت تمرکز روی جنگ به اندازه ای بود که وقتی تعدادی از فرماندهان نظامی برای مقابله رو در رو و بی واسطه با اسرائیل به سوریه رفتند و بسیاری بر این باور بودند که اکنون به جای جنگ با مأموران اجاره ای آمریکا و اسرائیل، به مقابله با دشمن اصلی خواهیم رفت، امام راحل(ره) با هوشمندی و نگاه ملکوتی خویش فرماندهان یاد شده را فراخوانده و فرمودند «راه قدس از کربلا می گذرد».
امروزه در عرصه انتخابات مجلس نهم سه جریان متفاوت را می توان آدرس داد که در یک نگاه کلی و گذرا و بدون ورود به جزئیات و مسائل پیرامونی عبارتند از؛
1- جریان فراگیر و پرنفراتی که با عنوان جبهه اصولگرایان شناخته می شوند و بر مبانی و آموزه های اسلام و انقلاب در عمل و نظر تأکید می ورزند. این جریان سابقه ای کم نظیر و در مواردی بی نظیر از خدمت به مردم و پاکدستی و پاکبازی را با خود دارد.
2- جریان کم دامنه دیگری که اگرچه تابلوی اصولگرایی ندارند ولی آموزه های اصولگرایی را به مفهوم مبانی و اصول اسلام و انقلاب باور دارند و به علت اختلاف سلیقه های کاربردی- و نه راهبردی- در حلقه جریان اول تعریف نمی شوند. این جریان سیاسی هنوز تابلوی مشخصی برای معرفی خود انتخاب نکرده است و تنها با نگاهی به عرصه سیاسی کشور می توان حضور آن را احساس کرد. برخی از شواهد و قرائن حکایت از آن دارند که جریان کم دامنه مورد اشاره در حال رایزنی برای یافتن همفکران، سازماندهی آنان و نهایتا گزینش تابلو به منظور حضور در انتخابات مجلس نهم است.
3- از اصحاب فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88 می توان به عنوان گروه سوم یاد کرد که جریان انحرافی نیز با توجه به عملکرد و مواضع چندساله اخیر در همین گروه قابل ارزیابی است. اصلی ترین خصوصیات این گروه عبارتند از
الف: شمار اندک نفرات
ب: همراه داشتن داغ پاک نشدنی و ننگین وطن فروشی و خیانت
ج: پیروی بی کم و کاست از دستورالعمل های دیکته شده دشمنان بیرونی
اگرچه اسناد و مدارک فراوانی از وطن فروشی و خیانت این گروه در دست است و کیهان در جریان فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88 به انبوهی از آنها با ذکر منبع و مأخذ غیرقابل انکار و قابل دسترسی برای همگان، اشاره کرده است ولی بدون نیاز به این اسناد و تنها با نگاهی گذرا به عملکرد این گروه به آسانی می توان دید که گروه یاد شده اولا؛ از خود اختیار و استقلالی ندارد و در نقش رحم اجاره ای برای سرویس های اطلاعاتی مثلث آمریکا، اسرائیل و انگلیس در صحنه حضور داشته است و ثانیا؛ حضور کنونی این گروه در عرصه مجازی و فضای سایبریک است که به اعتراف هیلاری کلینتون هزینه آن از محل بودجه 400 میلیون دلاری آمریکا تامین شده است. این گروه به خوبی می داند که به دلیل خیانت ها و جنایات مشمئزکننده خود با نفرت و انزجار عمومی روبروست و از این روی، نمی تواند با تابلوی اصلی و هویت واقعی خود در عرصه حضور داشته باشد و اخبار و گزارش های موثق حکایت از آن دارند که این گروه برنامه انتخاباتی خود را روی چند محور متمرکز کرده است که دو محور زیر اصلی ترین آنهاست؛
الف: معرفی برخی از افراد وابسته به خود که هنوز شناخته نشده و یا کمتر شناخته شده اند- و به قول خودشان سفید!- با هویت غیرواقعی و بدون تابلو. برنامه ریزان بیرونی گروه یاد شده اعتراف می کنند که امید بسیار اندکی برای ورود احتمالی چند تن از وابستگان خود به خانه ملت دارند.
ب: تفرقه افکنی در میان جبهه اصولگرایان. این محور که با بهره گیری از شگردهای مختلف و حمایت گسترده روانی- تبلیغاتی دشمنان بیرونی دنبال می شود، اصلی ترین محور فعالیت گروه مورد اشاره است. نقش جریان انحرافی که پیوندهای پنهان و آشکاری با جریان فتنه 88 دارد، در این محور قابل ارزیابی است.
پرداختن به آرایش سیاسی گروه ها و احزاب سیاسی و برنامه های آنان برای انتخابات مجلس نهم موضوع این نوشته نیست و فصل جداگانه ای می طلبد که به بعد موکول می کنیم.
و اما، با توجه به شرایطی که به آن اشاره رفت، اهمیت انتخابات مجلس نهم فراتر از آن است که در بستر یک نیاز کاربردی ارزیابی شود، بلکه این وحدت به یقین یک تکلیف و ضرورت راهبردی و استراتژیک برای دفاع از حاکمیت گفتمان اصولگرایی است و بعید نیست که کمترین شکاف بر پیکره یکپارچه اصولگرایان با آسیب های احتمالی و هزینه سازی همراه باشد. از این روی و به منظور تحکیم بیشتر این وحدت که خوشبختانه این روزها با هوشمندی اصولگرایان به سامان قابل قبول و امیدوارکننده ای رسیده است، پیشنهاد می شود؛
الف: عزیزان بزرگواری که به دلیل اعتماد و اطمینان همه اصولگرایان در جایگاه مدیریت جمع 8+7 قرار گرفته اند، چنانچه برای سهولت در ساماندهی امور نیاز به همکاری دیگران دارند- که به یقین دارند- همکاران خود را، اولا؛ از میان شخصیت های خوش سابقه و مورد قبول و پذیرش اکثریت قریب به اتفاق اصولگرایان انتخاب کنند، ثانیا؛ همکاران انتخاب شده را معرفی کنند، ثالثا؛ از این همکاران تنها برای انجام و اجرای تصمیم های اتخاذ شده از سوی مدیریت گروه 8+7 و در بستر کاملا تعریف شده استفاده کنند و رابعا؛ که از سه مورد قبلی بااهمیت تر و تعیین کننده تر است، این که اختیارات و یا بخشی از اختیارات خود - هرچند اندک- را به همکاران یاد شده تفویض نکنند. زیرا وثوق و اعتماد اصولگرایان متوجه و متمرکز در مدیران اصلی است که نزد همگان به دلسوزی، حکمت و تیزبینی شناخته شده اند و نه نفرات دیگری که ممکن است در میان اصولگرایان از این اندازه، اعتماد و اطمینان برخوردار نباشند. مثلا خدای نخواسته از کسانی باشند که در جریان فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88 موضع و مرزبندی مشخص و اعلام شده ای با فتنه گران نداشته اند. و یا نسبت به برخی از سران پنهان فتنه، ارادتی پنهانی و کمتر آشکار شده، داشته باشند!
ب: پیشنهاد دوم را با داستانی درس آموز و عبرت انگیز از مرحوم «علامه حلی» فقیه بلندآوازه و بزرگوار جهان اسلام و دنیای تشیع می آمیزیم. از مرحوم «علامه حلی» نقل است که وقتی می خواست درباره یکی از مسائل فقهی مربوط به طهارت آب چاه فتوا بدهد، ابتدا، چاه آبی را که خود در خانه داشت، پر کرد و هنگامی که از ایشان علت را پرسیدند، در پاسخ فرمود؛ بیم آن داشتم که برخورداری من از این چاه در فتوایی که صادر می کنم بی تاثیر نباشد.
و اما، پیشنهاد دوم که احتمالا برای برخی از دوستان غیرمنتظره و عجیب تلقی شود آن که، آن عده از شخصیت های اصولگرا که در مراکز تصمیم گیری نهایی برای معرفی نامزدها حضور دارند چه جمع 8+7 و چه مرکزیت جریان ها و جمعیت های شناخته شده اصولگرا، از هم اکنون اعلام کنند که قصد نامزد شدن برای انتخابات مجلس نهم را ندارند تا از برخی آفت های احتمالی در معرفی نامزدهای اصلح در امان باشند. دشوار نیست ! شدنی است. 

حسین شریعتمداری