سیاسی کاری عین دیانت ما نیست !

بسمه تعالی 

حسین قدیانی
نمی دانم این چه قصه پرغصه ای است که هر سال در 2 مقطع شاهد حمله علیه هیئات مذهبی و هجمه بر تکایای عزاداری هستیم؛ یکی محرم و صفر، و دیگری همین ایام فاطمیه. شگرد دشمن سوءاستفاده از فلان بهانه ای است که رندانه دست می گیرد، اما بهانه هم اگر پیدا نکرد، حاشیه ای کوچک را بر متنی بزرگ، غلبه می دهد و از آب گل آلود ماهی خود را که همانا تیشه زدن به خیام سوگواری است، صید می کند. از همه خنده دارتر اینجاست که گاهی دشمن در لباس کارشناس و آسیب شناس وارد ماجرا می شود؛ کدام دشمن؟ همان که از اساس با «فرهنگ اهل بیت» عداوت دارد. آنقدر می دانم که دشمن از بیرق مدح و علم وعظ ضربه ها خورده و لابد از همین روست که امام راحل همواره بر حفظ شیوه سنتی و اصیل عزاداری آحاد مردم تأکید داشت و موکداً می گفت؛ همین هاست که اسلام را زنده نگه داشته است. با این همه هرگز خود را شایسته نقد و بررسی مسائلی از این دست نمی دانم، لیکن به عنوان فردی که مثل اغلب ایرانیان، عمری پای این علم گذاشته است، و فقط از روی علاقه و دلسوزی به نکاتی اشاره می کنم:
یک: صرف حساسیت دشمن روی مقوله مداحی اهل بیت، به خودی خود نشانگر خشم خصم از محبت و معرفت نسبت معصومین است. نیز نشان می دهد که این عزاداری ها به خوبی از پس انجام رسالت خطیرشان برآمده اند.
دو: آن حواشی ریز و درشت که دشمن درصدد برجسته کردن آن علیه متن عزاداری هاست، چیزی از جنس «توهم قورباغه ها»ست. مثلاً آیا مضحک نیست؛ دشمنی که با اصل مرجعیت، خصومت دارد، مدام سعی می کند که مداحی را در مقابل سخنرانی، محبت را رو در رو با معرفت، و شور را در برابر شعور قرار دهد؟!... نگارنده تا آنجا که به یاد دارم، احترام به مراجع، پای ثابت مراسم مداحی اهل بیت بوده است. مگر جز این است که قبل و یا بعد از همین مداحی، مستمعین پای منبر سخنان روحانی ای می نشینند که بیرون آمده از دل حوزه، و رشد یافته از پای درس مراجع، علما و آیات عظام است؟! پس چرا بعضاً در مقام دوست، اما پا به پای دشمن، دامن به تفرقه ای می زنیم که اصلاً وجود خارجی ندارد؟! و چرا با مستمسک قرار دادن فلان بهانه- و یا گاه بهانه تراشی!- طوری وانمود می کنیم که گویی در این باب دعوای «نعمتی- حیدری» وجود دارد؟! این در حالی است که بارها و بارها دیده ام وقتی دشمن علیه مرجعیت و حوزه و روحانی و تقلید و بحث و درس، بلند شده، اول مدافع آستان روحانیت معظم و اول پاسدار علمای آگاه، همین جامعه مظلوم مداحان بوده اند. به عنوان نمونه به یاد آورید عصر دوم خرداد را. آیا در برابر آن همه هجمه علیه اصول و مقدسات، و آن همه حمله علیه علمای مبارز و مراجع مبرز، این تکایای عزاداری و مداحان عزیز نبودند که به دفاع جانانه از دین و مبلغین دین- مراجع و روحانیون- بلند شدند؟!
سه: در همان زمان دولت مدعی اصلاحات، خوب یادم هست که یکی از تئوریسین های دوم خردادی با اشاره به علاقه بی حد و حصر مردم به ویژه قشر جوان به هیئات مداحی و تکایای مذهبی، اعتراف کرد؛ تا گرایش نسل جوان به این مساجد و خیام هست، شکست اصحاب لیبرالیسم و اعوان و انصار سکولاریسم در ایران حتمی است. دست بر قضا همین هم شد و مردم، انتخابات پشت انتخابات به کسانی رای دادند که از جمله اصول مقدس شان حفظ همین پایگاه سنتی مدح اهل بیت بود.
چهار: در مقام بهانه گیری های همیشگی، دشمن یکی هم استناد می کند به سخنان سیاسی فلان مداح محترم. اینجا در مقام اصلاح، عده ای- چه دوست و چه دشمن- از ترس افراط، نسخه تفریط تجویز می کنند، و به گونه ای خواهان غیرسیاسی شدن مراسم مداحی اهل بیت هستند. پر واضح است که اگر کسی از این تجویز، بوی «جدایی دین از سیاست» به مشامش برسد، نمی توان بر او خرده گرفت، حتی اگر منتقدین، فی الواقع از نسخه تجویزی، چنین برداشتی نداشته باشند.
پنج: این وسط اما «صراط مستقیم» پرهیز از افراط و تفریط است. اگر «سیاست ما عین دیانت ماست»، چه مداحی اهل بیت و چه سخنرانی خطبای دین شناس، مصداق عینی این شعارند، لیکن لازم است در عین سیاسی بودن، بر «مناط انضباط» حرکت کرد. سیاسی بودن روضه ها را حتماً می توان با فضا را ملتهب نکردن، تهمت نزدن، و بعضاً با مصداق تعیین نکردن،- آنچنان که آیت الله جوادی آملی هم اخیراً اشاره کردند- جمع کرد.
شش: اگر روی کار آمدن جریان اصولگرایی، منجر به خدمات شبانه روز کلیت این جریان به همه مردم این سرزمین شده است، از یاد نبریم که تکایای عزاداری در مسندنشینی اصولگرایان، نقش بسیار مؤثری داشته اند. یعنی بی آنکه اهل سیاسی کاری باشند، در کار سیاسی خود به خوبی بصیرت افزایی کرده و روشنگری بخشیده اند. این وسط آنچه شاید بدتر از «جدایی دین از سیاست» باشد، این است که تکیه عزای اهل بیت را با حزب خود اشتباه بگیریم و در کمال ناجوانمردی، پای اردوکشی های خطی و صنفی خود را به صفوف متحد سینه زنان حسینی«ع» و فاطمی«س» باز کنیم. اینجاست که یکی از مهمترین انتقادات ما به «جریان انحرافی» را باعث می شود. متأسفانه دیده شده که این جریان قصد دارد میان متحدین انبوه علیه فتنه هشتاد و اشک، رخنه کند و با دو دستگی و تفرقه، موجب غم و اندوه در این صفوف واحده شود. بدیهی است این نقشه شوم هرگز نخواهد گرفت، چرا که هیئات و تکایا به همان اندازه که «سیاسی» هستند، از «سیاسی کاری» پرهیز دارند؛ آنهم سیاسی کاری و سیاه کاری به نفع جماعتی که بعضاً منکر بدیهی ترین محکمات دینی همچون «حجاب»اند.
در پایان نکته ای خطاب به نکته گیران. قطعاً به بهانه واجب مهمی چون «نهی از منکر» نمی توان قید واجب اهمی چون «جهاد علیه دشمن» را زد. اینکه بعضی از خودی ها به جای حمله به دشمن، هجمه تبلیغاتی علیه آمریکا و اسرائیل، مقابله با سران فتنه، نقد بی بصیرتی و انتقاد از انحرافات، دست روی دست گذاشته و به تماشا مشغول اند، تا مگر از فلان مداح و بهمان واعظ، چیزی پیدا کنند، و بعد همگی با هم بر سرش خراب شوند، قطعاً مصداق «نهی از منکر» نیست. دشمن را ندیدن، و یا دوست را بیش از دشمن شماتت کردن، کار فرصت طلبان همسو با دشمنی است که هرگز از ایستگاه صلواتی جنگ نرم، قدمی جلوتر برنداشته اند. اگر توصیه اخلاقی رهبر حکیم به ما ظلم نکردن حتی به دشمن است، طبعاً این توصیه شامل حال دوست هم می شود و قطعاً شامل حال روضه خوان ارباب بی کفن هم خواهد شد. بگذریم که «فرصت طلبی های اینچنینی» خود «منکر»ی است که حتما باید «نهی» شود!