ایام وصل

 بسمه تعالی 

اسلام» مهمترین نقطه مشترک کشورهای شمال آفریقا و کشورهای آسیای جنوب غربی است و نیز جذاب ترین عنصر تعریف کننده فرهنگ و تمدن مردم در این دو منطقه است. اسلام از آغاز در این دو منطقه نشو و نما کرده و در طول قرن ها ماندگار بوده است.
قرن ها این مناطق با هویت اسلامی شناخته شده اند و قرن ها با همین هویت در برابر هجوم نظامی، سیاسی و فرهنگی دشمنان خود ایستاده اند.
در طول 14 قرن گذشته، جهان اسلام در دو مقطع در معرض هجوم متراکم تر و متمرکزتری قرار گرفت. یکی از این دو مقطع حمله مغول است که در سال 618 هجری قمری به وقوع پیوست و بیشترین خسارات را در پی داشت، حمله مغول ها به جهان اسلام و بخصوص حمله آن به ایران در شرایطی صورت گرفت که از قرن پنجم هجری، غرب جنگ صلیبی را علیه مسلمانان شروع کرده بود این حملات 180 سال یعنی نزدیک به دو قرن به درازا کشید و در نتیجه آن، بخش های حساسی از جهان اسلام شامل فلسطین، سوریه، لبنان و اردن به تصرف آنان درآمد.
حمله مغول ها در این شرایط به منزله «ضربه آخر» بود و پس از آن با حمله تاتارها، بیم آن می رفت که جهان اسلام به کلی دچار فروپاشی شود اما علیرغم آنکه نزدیک به 500 سال، جهان اسلام در این شرایط سنگین بسر برد دچار فروپاشی نشد البته بسیاری از فرصت ها را از دست داد و ویرانی های بعضاً جبران ناپذیری به آن تحمیل گردید.
جهان اسلام بار دیگر در قرن های 19 و 20 میلادی-13 و 14 قمری- مورد حمله شدید غرب قرار گرفت. فروپاشی امپراتوری عظیم عثمانی که بر بخش وسیعی از جهان اسلام سیطره داشت و نفوذ جدی در ارکان دولت های جهان اسلام و ایجاد تقابل جدی میان دولت ها و مردم محصول سیاست های استعماری در این دوره بود. غرب در این دوره دوبار به بهانه جنگ های جهانی اول و دوم بخش وسیعی از کشورهای شمال آفریقا و آسیای جنوب غربی را به تصرف خود درآورد. مراکش، الجزایر، تونس، لیبی، مصر، فلسطین، لبنان، سوریه، اردن و عراق مستقیماً توسط ارتش های انگلیس، فرانسه و ایتالیا به اشغال درآمدند و با پیدایی «جامعه ملل» که بعداً به «سازمان ملل» تبدیل شد، عنوان اشغالگری به قیمومت تغییر کرد تا انگلیسی های اشغالگر بتوانند فلسطین را به صهیونیست ها تحویل دهند.
جنگ جهانی دوم و ضربات سنگینی که به انگلیس، فرانسه، ایتالیا و آلمان وارد کرد مانع تداوم اشغال پرهزینه جهان اسلام توسط قدرت های اروپایی گردید و لذا از آغاز دهه 1950 تا اواسط دهه 1970 کشورهای اسلامی یکی پس از دیگری به استقلال رسیدند و از اشغال مستقیم نظامی رها شدند اما این یک فریب و اغوا بیشتر نبود چرا که آمریکایی ها که از پایان جنگ جهانی دوم به خاورمیانه و شمال آفریقا پا گذاشتند، سیاست اشغال مستقیم کشورها که بسیار پرهزینه و کمرشکن بود را به سلطه غیرمستقیم و برپایی رژیم های وابسته و مزدور تغییر دادند. از این به بعد رژیم هایی نظیر رژیم پهلوی در ایران، نمیری در سودان، آل صباح درکویت، آل خلیفه در بحرین، سادات و مبارک در مصر، بورقیبه و بن علی در تونس به میدان آمدند تا کشورهایشان را بدون نیاز به نیروی نظامی آمریکا تسلیم ایالات متحده و غرب نمایند.
غرب در فاصله سالهای 1945 تا 1979 یعنی بمدت 35 سال سیطره مطلقی بر کشورهای شمال آفریقا و آسیای جنوب غربی داشت.
با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران در پایان دهه 1970 دگرگونی آغاز شد. رژیم های غربی حاکم بر جهان اسلام یکی پس از دیگری در معرض فروپاشی قرار گرفتند. ارکان نظامیان وابسته به آمریکا در ترکیه متزلزل شد، جعفر نمیری در سودان سقوط کرد، انورسادات ترور شد، پیشروی اسرائیل کاملا متوقف و سپس معکوس گردید و در سایر کشورهای اسلامی رخدادهای مهمی نظیر اکثریت یافتن اسلام گراها در کشورهایی که انتخابات و پارلمان داشتند، روی داد.
با پیروزی انقلاب ایران بار دیگر «اسلام» موفقیت خود را در اندیشه، تمدن و حاکمیت جهان اسلام نشان داد و «حکومت اسلامی» به یک مطالبه عمومی در خاورمیانه و شمال آفریقا تبدیل گردید از این مرحله غرب خود را در برابر وضعیتی حساس دید و این در حالی بود که حالا درجه نفرت کشورها و ملت های مسلمان از غرب به خصوص در خاورمیانه به اوج خود رسیده و ابزارهای غرب برای اثرگذاری بر جهان اسلام کارآیی خود را از دست دادند. غرب چاره ای جز این ندید که بر چهره زیبای اسلام و حکومت اسلامی رنگی از خون و خشونت بکشد آنان از یک سو به تبلیغات شدیداً منفی علیه جمهوری اسلامی و اهداف و دستاوردهای آن روی آوردند تا مسلمانان رغبتی به تکرار تجربه ایران پیدا نکنند از سوی دیگر با برجسته سازی فعالیت ها و افکار گروههای سلفی نظیر القاعده و معادل خواندن آنان با اسلام، انقلاب اسلامی و «اسلام سیاسی» درصدد برآمدند تا مبارزه با اسلام و مسلمانان را مخفی و موجه گردانند. اما اشغال افغانستان و عراق توسط آنان و تهدید بقیه کشورهای اسلامی و به میان کشیدن پای خاورمیانه جدید که در واقع تجزیه و تکه پاره کردن جهان اسلام بود، چهره واقعی غرب را در مواجهه با مسلمانان آشکار کرد.
جنگ 33 روزه علیه حزب الله لبنان و 22 روزه علیه مقاومت فلسطین در غزه، ماهیت ضداسلامی و ضدعربی غرب را کاملا برملا کرد. در این میان همراهی سران بسیاری از رژیم های عربی شمال آفریقا و خاورمیانه عربی با رژیم صهیونیستی و یا سکوت آنان در این دو جنگ اثر روانی زیادی در کشورهای این دو منطقه برجای گذاشت هم زمان با توسل غرب به خشونت و جنگ علیه جهان اسلام که به عمومی شدن خشم مسلمانان نسبت به غرب می انجامید، در کشورهای اسلامی، تجربه های گرانقیمتی به وجود آمد. ایران علیرغم فشار بسیار سنگین سیاسی، امنیتی، اقتصادی، دیپلماتیک و رسانه ای ماندگار شد و به مراحل بسیار بالایی از علم، امنیت، پیشرفت اقتصادی و بسط تجربه مدنی دست پیدا کرد پیشرفت علمی ایران و ارتقاء آن به موقعیت های 5 تا 16 در رشته های مختلف، اجرای طرح های بزرگ اقتصادی در ایران، روی کار آمدن دولتی عمیقا مردمی و برگزاری انتخاباتی حیرت انگیز با مشارکت 85 درصدی شهروندان و صیانت از آراء مردم علیرغم به هم پیوستگی صفوف مخالفان خارجی و داخلی بسیار توجه برانگیز بود.
در عین حال مقاومت 9 ساله افغان ها در جنگ با ارتش رعب انگیز سرخ در فاصله سالهای 1357 تا 1366 و پیروزی بر صدها هزار نظامی مجهز شوروی (سابق) با حداقل امکانات در کشوری با اکثریتی سنی، مقابله جانانه 25 ساله حزب اله با اشغالگران اسرائیلی در فاصله سالهای 1361 تا 1385 و در نهایت وادار کردن نظامیان این رژیم به عقب نشینی از لبنان در سال 2000 و شکست دادن ارتش افسانه ای اسرائیل در جنگ 33 روزه تجربه موفق دیگری از مقاومت اسلامی بود.
پیروزی جوانان مؤمن در یمن بر رژیم مسلح علی عبدالله صالح و شکست دادن نیروهای نظامی مشترک یمن، عربستان، اردن و آمریکا در جریان 6 دور جنگ سنگین در فاصله سالهای 1382 تا 1388 در حالی صورت گرفت که جوانان گروه «شباب مؤمن» در آغاز راه از دویست نفر تجاوز نمی کردند و امروزه دارای بسیجی قوی مرکب از حدود یکصدهزار رزمنده هستند. این هم یک تجربه اسلامی دیگر بود.
تجربه مقاومت فلسطین در جنگ با رژیم صهیونیستی که ابتدا در سال 2005 به صورت عقب نشینی ارتش اسرائیل از منطقه غزه جلوه گر شد، در سال 2009 با پیروزی در جنگ سنگین هوایی، زمینی و دریایی 22 روزه به اوج خود رسید و تصویر رژیمی شکست ناپذیر را به رژیمی ناتوان تبدیل کرد و تجربه دیگری از مقاومت پیروز اسلامی به ثبت رسید.
غلبه مردم عراق بر اشغالگران آمریکایی در پروسه ای سیاسی و واداشتن سران این کشور به امضای قرارداد خروج از عراق و سپس دست یافتن به دولتی اسلامی بومی و دگرگون کردن همه ساختارهای رژیم گذشته و غلبه بر طرح های سیاسی- امنیتی اشغالگران، تجربه تحسین برانگیزی بود به گونه ای که آمریکایی ها با صراحت اعتراف کردند برای اولین بار پای ورقه ای را امضا کرده اند که باید در موعدی مقرر سرزمینی که اشغال کرده اند را ترک کنند. البته پس از این افغان ها نیز در آذر89 توانستند غرب را وادار به امضای قرارداد خروج کامل از افغانستان تا سال 2014 نمایند.
این تجربه های موفق جهان اسلام که همه آن ها «تجربه ای اسلامی» به حساب می آمد و به بلوک مقاومت تعلق داشت این سؤال را پاسخ داد که پس از به زیر کشیدن رژیم های وابسته و اخراج غرب از کشورهای اسلامی چه فرمول جایگزینی وجود دارد.
در واقع کنار هم قرارگرفتن دو تجربه و دو فضای عینی، خاورمیانه و شمال آفریقا را در شرایط ویژه ای قرار داد تجربه اول بیش از 200 سال استیلای اسارت بار غرب بر جهان اسلام بود که مهمترین نتیجه آن خدشه بر هویت اسلامی مردمی در این کشورها و به تاراج رفتن فرهنگ و تمدن آنان بود تجربه دوم موفقیت های بسیار برجسته دنیای اسلام در این هماوردی بود.
در واقع این دو تجربه تلخ و شیرین بود که کشورهای اسلامی شمال آفریقا و آسیای جنوب غربی را به صورتی پیاپی وارد میدان کرد و تاریخی ترین تحولات پرشتاب را به تصویر کشید این البته خود تجربه ای است که وقتی موفق شد به بخش های غیرعرب جهان اسلام که هنوز مستقیم یا غیرمستقیم در سیطره غرب قرار دارند، هم کشیده می شود و از این رو می توان گفت جهان اسلام با سرعت حیرت انگیزی در حال بازیابی هویت خود و بازتعریف نظام ها و دولت های خود می باشد این روند قطعاً به پیدایی نظام ها و دولت هایی محبوب و قدرتمند در این کشورها منجر می شود نظام هایی که در خارج از سیطره غرب آزادند و در داخل پیشرفته خواهند بود. در واقع جهان اسلام بعد از حدود 5 قرن هجران و فاصله گرفتن از سرچشمه اینک به وصل می رسد و از سرچشمه زلال اسلام عزیز سیراب می شود.
سعدالله زارعی